W kosmologii Dzogczen pierwotna przestrzeń kosmosu jest wyobrażana jako całkowicie otwarta i przejrzysta. Z powodu naturalnej, bezwysiłkowej gry samego kosmosu powstaje ruch. Z tym początkowym gestem, choć nieznacznym, żywioł powietrza pobudza wiatr, który oscyluje szybko w ogień; z ognia wyłania się płynność wody, a z wody stabilizuje się stałość skały i ziemi. Wraz z tym stopniowym zapadaniem się grawitacyjnym w siły elementarne, które zawierają w sobie kosmos, towarzyszące im wirowanie rekonfiguruje materię do światów, w których formują się nowo powstałe byty cielesne. Jako takie ciało jest postrzegane jako część całości, pozornie od siebie oddzielonej. Nie inaczej niż w nowoczesnej astrofizyce tradycja wadżrajany postrzega nasze ciała jako ewolucyjny produkt miliardów lat kąpieli w jasnym świetle.