W dzieciństwie matka odgrywa dla nas kluczową rolę: jest to prawdą dla każdego z niemal ośmiu miliardów ludzi na tej planecie. Nikt nie przetrwałby bez matczynej miłości; takie jest prawo natury. Ojcowie również odgrywają ważną rolę, jednak w początkowym okresie życia matka jest niezastąpiona. Jest ona najbliższa ciału, sercu i duchowi dziecka. To ona dała nam życie; to dzięki niej trafiliśmy na ten świat. Doświadczenie tego pierwotnego połączenia ma zasadnicze znaczenie. Gdy dzieci dorastają, żywią się miłością matki tak samo jak mlekiem.

Urodziłem się w skromnej rodzinie, w niewielkiej wiosce na peryferiach wschodniego Tybetu, jednak zawsze czułem się bogaty; moja matka nie szczędziła mi swej bezgranicznej miłości. Nigdy nie widziałem najdrobniejszego grymasu gniewu na jej twarzy; zawsze rozprzestrzeniała wokół siebie dobroć. Myślę o niej jak o swojej pierwszej nauczycielce. To ona dała mi pierwszą, bezcenną lekcję współczucia [...]

Zwyczajny, codzienny umysł jest równie kapryśny jak niesforna małpa, przeskakująca od zadowolenia do złości, zależnie od tego, czy damy jej kęs jedzenia, czy podniesiemy na nią kij. W każdej chwili umysł przeskakuje na coś nowego. Nawet jeśli przez chwilę ogarnia nas oddanie dla guru, po chwili popadamy w uporczywe myślenie o przedmiocie, który pragniemy posiąść. Strumienie myśli i uczuć nie przestają się zmieniać, są jak kształty chmur poruszanych przez wiatr, jednak my nadajemy im olbrzymie znaczenie. Stary człowiek, który przygląda się zabawie dzieci, wie dobrze, że wszystko, co się między nimi dzieje, nie jest ważne. Nie ekscytuje się ani nie irytuje, podczas gdy dzieci traktują swoją zabawę bardzo poważnie. Jesteśmy dokładnie tacy jak one! Kiedy cierpimy, zamiast zrozumieć, że to, co przeżywamy, jest rezultatem naszych przeszłych negatywnych działań, i zamiast mentalnie przyjąć na siebie cierpienia wszystkich istot, jesteśmy przygnębieni i zasmuceni swoimi problemami. Mówimy sobie, że przecież po takiej ilości praktyki nie zasługujemy na cierpienie, powątpiewając w siłę błogosławieństwa mistrza i Trzech Klejnotów. Taka postawa tylko zwiększa nasze trudności.

Co sprawia, że dana era jest erą ciemności lub tak zwaną złotą erą? Jakie znaki na to wskazują? Trzęsienia ziemi, purpurowe niebo, deszcze meteorytów, w przeciwieństwie do tego, co nam mówiono, nie są oznakami ostatecznej zagłady. Podobnie, fruwające wszędzie wokół cherubinki, dobrze prosperująca gospodarka, swobodny przepływ informacji i pokój na ziemi niekoniecznie oznaczają złoty wiek. Mówi się, że era światłości to czas, kiedy ludzie cenią empatię i wybaczają innym; kiedy starają się zrozumieć punkt widzenia drugiego człowieka i są zadowoleni z tego, co sami mają. Kiedy systematycznie tłamsi się te wartości, wtedy można mówić o rychłym końcu świata. Kiedy bezbronnego żebraka postrzegamy jako pasożyta, a zazdrościmy miliarderom, którzy notorycznie niszczą naszą planetę, wówczas to my sami przyspieszamy nadejście dnia zagłady.

Zwierzęta posiadają takie samo niezbywalne prawo do korzystania z Ziemi, jak istoty ludzkie. Ludzie jednak dominują obecnie na naszej planecie i z powodu tej dominacji muszą wziąć na siebie zasadniczą odpowiedzialność za zapewnienie zwierzętom ich praw. To przekłada się na sposób postępowania, który jest zarówno humanitarny, jak i dalekowzroczny oraz równoważy interesy ludzi i innych gatunków, tak aby największa możliwa liczba istot odniosła pożytek.

Pokonaj swego wroga, gniew, włócznią miłości;
Za pomocą zręcznych środków chroń ze współczuciem
bliskich i wszystkie istoty w sześciu światach;
Na polu oddania zbieraj plon doświadczenia i urzeczywistnienia.
Doskonaląc w ten sposób dzieło swego życia,
powtarzaj sześciosylabową mantrę.
OM MANI PEME HUNG.

(Patrul Rinpocze)

Koło ostrego oręża, które celnie godzi w samo serce wroga zostało ułożone przez wspaniałego jogina Dharmaraksitę podczas jego odosobnienia w dżungli pełnej dzikich zwierząt. To, co ten wspaniały jogin, pełen wiedzy pochodzącej ze świętych pism, odznaczający się mocą logiki i głębokiego wglądu, tutaj napisał jest esencją nauk wszystkich jego świętych guru. Zawsze praktykował w zgodzie z esencją tych nauk w odosobnieniu w przerażającej dżungli, w zdegenerowanym wieku w którym żył.

Spośród wielu uczniów, których posiadał, Dharmaraksita przekazał te nauki Atisi a Atisia praktykował je wszędzie, gdzie dotarł, by okiełznać tych, którzy byli najbardziej dzicy (...)

Fragment tekstu:
(...) bodhisattwowie podobni są do pawi: rosną karmiąc się trującymi roślinami złudzeń. Przekształcając je w istotę praktyki, rozwijają się w dżungli codziennego życia. Cokolwiek się przejawia, oni zawsze to akceptują, jednocześnie niszcząc truciznę pełnego żądzy przywiązania. 

Samsara nie jest niczym innym niż twoim sposobem postrzegania zjawisk.
Jeśli wszystko rozpoznajesz jako buddę, przyczyniasz się do szczęścia innych.
Dostrzeganie czystości wszystkiego jest przekazem czterech inicjacji dla wszystkich istot.
Zasypując w ten sposób otchłań samsary, powtarzaj sześciosylabową mantrę.
OM MANI PEME HUNG.

(Patrul Rinpocze)

Po pierwsze cierpienie jest cenne, ponieważ doświadczając smutku, pozbywamy się dumy. Nie ważne jak bardzo byliśmy aroganccy, czy też protekcjonalni, wielkie cierpienie sprawia, że stajemy się pokorniejsi. Ból spowodowany ciężką chorobą lub utratą ukochanej osoby może być przekształcający, uwrażliwiający i sprawiający, że stajemy się mniej skoncentrowani na sobie.

OM MANI PEME HUNG

Oby wszystkie czujące istoty były szczęśliwe i tworzyły przyczyny szczęścia.

Oby były wolne od cierpienia i tworzenia przyczyn cierpienia.

Oby odnalazły to szlachetne szczęście, którego nigdy nie dotyka cierpienie.

Oby stały się bezstronnym, wszechogarniającym współczuciem, pozbawionym pospolitej stronniczości wobec przyjaciół i wrogów.


Więcej na Wikipedii - Budda Współczucia.