Nakpopa (Wyl. nag po pa, sanskr. Kriśnaćarja, pl. Czarnuch) jest jednym ze słynnych osiemdziesięciu czterech mahasiddhów z Indii. Jego głównym mistrzem był Dżalandara, od którego otrzymał tantry Czakrasamwary, Hewadżry i Mahamai. Jednym z uczniów Nakpopy był Tilopa – otrzymał od niego tantrę Mahamai i jogę świadomego snu. W Tybecie istnieje kilka biografii Nakpopy, autorem najdłuższej jest Taranatha z Dżonang, którego uznaje się za reinkarnację tego mahasiddhy.

Praktykujący buddyzm wadżrajany mają unikalne i – dla niektórych – szokujące podejście do doświadczenia pożądania, czy to seksu, pieniędzy, władzy, czy nawet samego odczucia żądzy. Nikt nie wyjaśnia tego podejścia lepiej niż dr Miranda Shaw, autorka nagradzanej książki Passionate Enlightenment: Women in Tantric Buddhism (Princeton University Press, 1995). Shaw skupia swe badania na gender, seksualności, adoracji bogini i rytualnym tańcu w buddyzmie. Jej najnowsza książka, Buddhist Goddesses of India (Princeton University Press), została wydana jesienią 2006 roku. Aktualizując poprzednią rozmowę, poprosiliśmy Mirandę Shaw, by wyjaśniła historię i podstawową filozofię Tantry.

Buddyzm tantryczny, ukoronowanie kultury średniowiecznych Indii, znany jest na Zachodzie przede wszystkim z powodu zaawansowanych seksualnych praktyk, które przekształcają erotyczną namiętność w duchową ekstazę. Historycy religii przez długi czas utrzymywali, że osiągnięte w ten sposób oświecenie jest jedynie udziałem mężczyzn, natomiast kobiety w ruchu tantrycznym miały w najlepszym wypadku do spełnienia jedynie marginalne, podrzędne role, a w najgorszym były po prostu poniżane i wykorzystywane. Miranda Shaw, profesor religioznawstwa Uniwersytetu Richmond, zaprzecza temu poglądowi, przedstawiając nowe obszerne świadectwa na temat założycielek tantrycznego ruchu. Kobiety te cechowała bezpośredniość i niezależność, miały też swój twórczy udział w kształtowaniu wyjątkowej wizji międzypłciowych relacji, w których ważną rolę odgrywała seksualność.
===
Odnośnie załączonej ilustracji:

Niektóre przedstawienia dakiń mogą wydawać się makabryczne, wynika to jednak tylko z nieznajomości użytej symboliki tantrycznej. Przykładem może być dakini Czinnamunda z obciętą głową - praktyka na tę formę medytacyjną pochodzi od Lakszminkary, mistrzyni buddyjskiej tantry. Lakszminkara przekazała następnie te nauki joginowi Wirupie. Poprzez Nepal praktyka ta trafiła do Tybetu i używana jest w szkołach Drikung Kagju oraz Sakja.

Dakini Czinnamunda, przedstawiana w towarzystwie dakiń Mekhali i Kahakhali, trzyma w jednej dłoni swoją głowę, którą własnoręcznie odcięła od tułowia. Jest to symbol odcięcia dualistycznego myślenia i bezpośredniego, niekonceptualnego poznania ostatecznej natury rzeczywistości, która wykracza poza wszelkie pojęcia. Przecięte trzy arterie (trzy kanały energetyczne) w szyi Czinnamundy oznaczają przerwanie przepływu trzech przeszkadzających emocji (niewiedza, gniew, przywiązanie). Tryskająca z szyi krew, która wpływa do ust dakiń odnosi się do życiodajnej żeńskiej energii. Scena ta symbolizuje odcięcie egoistycznego przywiązania do "ja" oraz wielkie oddanie i współczucie dla wszystkich istot. Czinnamunda manifestuje w ten sposób moc duchowego urzeczywistnienia.

(...) praktykujący tantrę nie oceniali ludzi, którzy nie mogli lub nie chcieli używać seksualnych energii na ścieżce duchowej w tym życiu. Zdawali sobie sprawę z tego, że celibat jest odpowiedni dla niektórych ludzi, z powodu uwarunkowań karmicznych. Pogląd tantryczny natomiast wniósł ze sobą przekonanie o tym, że niektórzy ludzie posiadają ogromne pokłady namiętności – gwałtownej, pięknej i żywej, zabarwionej dużą dawką emocjonalności. Tantra miała stać się ofertą dla tych, którzy chcieli używać całego swojego arsenału po to, by nie marnotrawić posiadanej energii, której istnienia w żaden sposób nie mogli negować.

Danzan Rawdżaa (ur. 1803), znany w Mongolii jako Straszliwy Pijany Władca Gobi, był prawdziwym „człowiekiem renesansu” i poetą, który napisał setki duchowych pieśni po tybetańsku i mongolsku. Został również zapamiętany dzięki swojej operetce pt. Księżycowa Kukułka, którą wystawiano w całej Mongolii do początku XX wieku. Sztuka ta jest często interpretowana jako krytyka cesarskiej obecności Qing (Mandżurów) w Mongolii. Wiele podróżował po Mongolii, wykonując swoje dzieła teatralne, założył także ośrodek buddyjski w Khamariin Khiid na pustyni Gobi. Rawdżaa odszedł krótko po spisaniu ostatnich życzeń. Przekaz ustny na Gobi utrzymuje, że Rawdżaa został uwiedziony i otruty przez kobietę-zabójczynię opłacaną przez Mandżurów. Uświadomiwszy sobie, że został otruty przez kochankę, usiadł i skomponował długi, nieco cyniczny ostatni wiersz zatytułowany Prawo Pani Wszechświata. I tak, kontrowersyjny żywot piątego tulku z Gobi dobiegł ku końcowi w atmosferze nieczystej gry i otrucia.

Na poziomie relatywnym wymiernymi oznakami tego, że faktycznie otrzymaliśmy przekaz umysłu guru, jest większy dystans do samsarycznych przedsięwzięć i projektów, więcej współczucia wobec istot i oddania do nauczyciela, a zarazem dostrzegalne osłabienie arogancji.

Może wydać się dziwne i ironiczne, że buddyzm, będący pierwotnie religią mnichów żyjących w celibacie, wydał na świat tę atrakcyjną i uwodzicielską boginię seksu. Celem buddyzmu jako ścieżki duchowej jest ostatecznie wyzwolenie z samsary i osiągnięcie oświecenia. Ten najwyższy cel określany jest mianem najwyższego z osiągnięć lub siddhi (mchog gi dngos-grub). Jednak nie wszyscy praktykujący buddyści są mnichami, którzy złożyli śluby celibatu i żyją w odosobnieniu, odizolowani od świata, przebywając we wchłonięciu medytacyjnym (...)

Fragment wstępu Judith Simmer-Brown (autorki "Gorącego oddechu dakini") do autobiografii "Życie i wizje Jeszie Tsogjal".

Instrukcje do karmamudry (jogi rozkoszy) udzielone przez Tsogjal

Jeszie Tsogjal (Tybet, VIII w.) była partnerką i uczennicą Padmasambhawy, indyjskiego mistrza tantry, który przyczynił się do stworzenia fundamentów buddyzmu tybetańskiego, i który w tej tradycji postrzegany jest jako wysoce urzeczywistniony mistrz, drugi budda, ustępujący jedynie historycznemu Buddzie Śakjamuniemu. Jeszie Tsogjal spisała wiele z nauk udzielonych przez Padmasambhawę. Sama również nauczała. Poniższy fragment pochodzi z jej pieśni zamieszczonych w książce „Sky Dancer: The Secret Life and Songs of the Lady Yeshe Tsogyel” autorstwa Keitha Dowmana (Penguin Books, 1989). Natomiast najbardziej tajemna biografia Jeszie Tsogjal zostanie opublikowana w styczniu 2020 nakładem fundacji Rogaty Budda: "Życie i wizje Jeszie Tsogjal".

Patrul Rinpocze (1808-1887) – jeden z najsławniejszy buddyjskich nauczycieli linii njingma XIX stulecia, ceniony i uznawany przez wszystkie szkoły buddyzmu tybetańskiego, mistrz Wielkiej Doskonałości (dzogczen) i propagator bezstronnego ducha ruchu rime. Całe swoje życie spędził jako skromny, często nierozpoznawany wędrujący mnich, z dala od wygód i przepychu klasztorów. Znalazło to odzwierciedlenie w jego licznych pismach, które dzięki prostocie i przystępności stylu, zostały szeroko rozpowszechnione w Tybecie.

Poniższe nauki (dzięki którym poznacie m.in. nowe tybetańskie słówko) pochodzą z książki Oświecony włóczęga, opracowanej przez Matthieu Ricarda, która jest dostępna w przedsprzedaży w naszej księgarni. UWAGA: Do każdego zakupionego w tej formie egzemplarza dodajemy w prezencie książkę "Obecność Mistrzów". Aby kupić książkę w przedsprzedaży KLIKNIJ TU!

Więcej o Patrulu Rinpocze na RigpaWiki.

Patrul Rinpocze (1808-1887) – jeden z najsławniejszy buddyjskich nauczycieli linii njingma XIX stulecia, ceniony i uznawany przez wszystkie szkoły buddyzmu tybetańskiego, mistrz Wielkiej Doskonałości (dzogczen) i propagator bezstronnego ducha ruchu rime. Całe swoje życie spędził jako skromny, często nierozpoznawany wędrujący mnich, z dala od wygód i przepychu klasztorów. Znalazło to odzwierciedlenie w jego licznych pismach, które dzięki prostocie i przystępności stylu, zostały szeroko rozpowszechnione w Tybecie.

Poniższe nauki pochodzą z książki Oświecony włóczęga, opracowanej przez Matthieu Ricarda, która jest dostępna w przedsprzedaży w naszej księgarni. UWAGA: Do każdego zakupionego w tej formie egzemplarza dodajemy w prezencie książkę "Obecność Mistrzów". Aby kupić książkę w przedsprzedaży KLIKNIJ TU!

Więcej o Patrulu Rinpocze na RigpaWiki.

Byłem kiedyś w Ameryce i spotkałem się tam z pewną buddyjską organizacją. W innym miejscu pewien wysoki lama udzielał inicjacji Dordże Pamo i członkowie owej organizacji chcieli wziąć w niej udział. Zapytali mnie, czy będzie to w porządku, ponieważ ich nauczyciel powiedział im: “Jeśli weźmiecie udział w tym przekazie mocy, postąpicie wbrew moim wskazówkom i złamiecie wasze samaja”. Odpowiedziałem im:
“Jeśli lama, który udziela inicjacji ma odpowiednie do tego kwalifikacje, wówczas poprzez wzięcie w niej udziału raczej wzmocnicie wasze samaja i wasze samadhi. Nie złamiecie w ten sposób żadnych samaja, chociaż może złamiecie reguły waszej organizacji”. Naprawdę rozjaśniło im to w głowach. Dotychczas mieszali zawsze ze sobą samaja i przepisy organizacji. Jednego z owych ludzi spotkałem później znowu. Powiedział mi on, że wziął udział w inicjacji. Zapytałem go, czy nie martwi się o swoje samaja, a on odpowiedział: ‘Powiedział mi Pan, że są to tylko przepisy mojej organizacji. Nie stanowi dla mnie problemu to czy je łamię, czy też nie”. Teraz dostrzegał już tę różnicę. Nie powinno się więc mieszać Dharmy i światowych rzeczy, szczególnie w Wadżrajanie.

KARMAMUDRA

JOGA ROZKOSZY

Seksualność w tybetańskiej medycynie i buddyzmie

Fundacja Rogaty Budda we współpracy z Sorig Khang International (Międzynarodowa Akademią Tradycyjnej Medycyny Tybetańskiej (IATTM)), planujemy jej premierę na początku roku 2020, tuż przed wiosenną wizytą w Polsce jej Autora, dr Nidy Chenagtsanga. Dr Nida to tybetański jogin, lekarz i nauczyciel buddyzmu wadżrajany w linii Yuthok Nyingthik, z którą od 900 lat w szczególny sposób związana jest tradycyjna medycyna tybetańska. To właśnie z tej linii przekazu pochodzi opisana w książce praktyka karmamudry - jogi rozkoszy.

Aktualnie trwają prace nad tłumaczeniem i redakcją tego ponad 300-stronicowego dzieła. Chcemy wydać tę wyjątkową książkę w eleganckiej formie, w twardej oprawie, z ilustracjami. Potrzebujemy 15 000 zł, aby opłacić koszty tłumaczenia, redakcji, składu, korekty i druku. Dlatego zwracamy się do Was z prośbą o finansowe wsparcie.

Liczy się każda, nawet relatywnie niewielka wpłata. Gdyby każda osoba czytająca ten apel przekazała 10 zł, nasza zbiórka zakończyłaby się w ciągu miesiąca.

Akcja zbierania funduszy będzie trwała do chwili wydania książki, a ewentualne nadwyżki zostaną przeznaczone na wydanie kolejnej książki Dr Nidy Chenagtsanga pod tytułem "Oręż światła. Wprowadzenie do medytacji atijogi".

Jeśli uważacie ów projekt za godny waszego wsparcia, prosimy o dokonanie darowizny na rzecz Fundacji Rogaty Budda - oto dane potrzebne do wykonania płatności:

Dane do przelewu na konto bankowe fundacji:

FUNDACJA ROGATY BUDDA
Nr rachunku: 30 1950 0001 2006 5232 7070 0002
Tytuł wpłaty (koniecznie):
Darowizna na cele statutowe - KARMAMUDRA

A tutaj znajduje się link do przelewu na konto PayPal fundacji
(akceptowane są również karty debetowe i kredytowe MASTERCARD oraz VISA)
KLIKNIJ TU!

Serdecznie dziękujemy za Wasze wsparcie tego projektu!

Stan zebranych funduszy będziemy aktualizować raz w tygodniu w niedzielę na poniższej stronie:
https://karmamudra.pl/

Znajdziecie również na niej wielce interesującą przedmowę Autora książki, jego biogram oraz pieśń z prośbą o błogosławieństwo szalonego jogina Drukpy Kunleja. Zapraszamy więc do lektury, która z pewnością jeszcze bardziej rozpali Waszą ochotę na książkę.

Dzisiaj, 15 czerwca, Beru Khjentse Rinpocze obchodzi swoje 72. urodziny. Oto modlitwa o długie życie Jego Eminencji II Beru Khjentse Rinpocze ułożona z ogromnym błogosławieństwem przez Jego Świątobliwość Dilgo Khjentse Rinpocze. Opublikowana została w maju 2009 roku w broszurce wydanej z okazji wizyty Rinpocze w hiszpańskim ośrodku buddyjskim Karma Guen, założonym przez lamę Olego Nydahla. Rinpocze udzielił wówczas inicjacji Kalaczakry.

Budda nauczał czterech rodzajów tantr ze względu na odmienne skłonności i zdolności uczniów. Jedna praktyka nie może być stosowana przez wszystkich, ponieważ wszyscy się różnimy od siebie. Ogólnie można wyróżnić cztery typy praktykujących, określa się je także jako „cztery oświecone rodziny” (tyb. rigs-bzhi)...

Wadżrawarahi, Wadżra-Maciora (wł. Wadżra-Locha), to główny żeński jidam szkoły karma kagju. Głowa samicy dzika znajduje się we włosach dakini, którą z tego powodu określa się czasem mianem Wadżrajogini o Dwóch Obliczach. Głowa świni może wyobrażać połączenie mrocznych i jasnych, nieświadomych i świadomych aspektów. Oba są potrzebne, żeby uzyskać moc, jaką reprezentuje ten jidam. Symbolizuje też zwycięstwo nad niewiedzą.

Samaja (skt. sam - razem + aja - iść; tyb. dam tsig), termin dosłownie tłumaczony jako obietnica, choć może mieć również inne znaczenia, takie jak porozumienie, zaangażowanie, wskazanie, ograniczenie. W buddyzmie wadżrajany są to tajemne wskazania lub ślubowania praktykującego, określające m.in. jego relację z nauczycielem i innymi uczniami. Ich przestrzeganie ma chronić praktykującego przed działaniami, które mogłyby zaszkodzić jego praktyce. Najbardziej podstawowym zobowiązaniem jest postrzeganie ciała, mowy i umysłu nauczyciela jako czystych, choć poszczególne wskazania różnią się w zależności od poziomu praktykującego oraz szkoły do której należy.

Lhatsün Namkha Jikmé (lha btsun nam mkha' 'jigs med) (1597-1653) był tertonem uznawanym za wcielenie wielkiego pandity Wimalamitry, który urzeczywistnił tęczowe ciało oraz za wcielenie Longczienpy, mistrza dzogczen. Podczas odosobnienia w jaskini Dhaki-hying niedaleko Tashiding, zgodnie z wcześniejszą przepowiednią dakiń, otrzymał w czystej wizji cykl nauk zwany Rigdzin Sokdrup („Urzeczywistnienie siły życiowej Widjadharów”), ukrytych jako terma przez Guru Rinpocze. Nauki te, których Riwo Sangchö stanowią mangak (najgłębszą instrukcję), są niezrównanymi wskazówkami na temat atijogi (dzogczen). Chociaż istnieje wiele innych liturgii ofiarowania dymu, Riwo Sangchö stało się prawdopodobnie najczęściej praktykowaną wersją we wszystkich liniach buddyzmu tybetańskiego. Dzięki praktyce Riwo Sangchö, Lhatsün usunął wszystkie przeszkody w Sikkimie i otworzył ten kraj dla Dharmy, który stał się „tajemną krainą nauk”. Przez resztę życia Lhatsün szeroko przekazywał dzogczen w Sikkimie, tworząc żywą i nieprzerwaną linię, która trwa do dziś i jest znana po prostu jako „Sikkim dzogczen”.

(...) "Mógłbym stąpać po chmurach!" - mówi dziecko, ale gdy wreszcie dosięga chmur, nie znajduje miejsca, gdzie mogłoby postawić stopę. Podobnie, kiedy nie analizujemy myśli, wydają się mieć solidną podstawę, jednak kiedy analizujemy je, okazuje się, że nie ma tam niczego stałego. To jest to, co nazywane jest "byciem w tym samym momencie pustym i rzeczywistym". Pustość umysłu nie jest nicością ani stanem otępienia, ale posiada w swojej naturze promieniującą zdolność poznania zwaną Świadomością. Te dwie rzeczy: Pustka i Świadomość nie mogą być od siebie oddzielone. Esencjonalnie są one jednością, tak jak powierzchnia lustra i obraz w niej odbijany.

Myśli manifestują się wewnątrz pustki i zostają przez nią wchłonięte tak jak twarz pojawiająca się i znikająca w lustrze. Samej twarzy nigdy nie było w lustrze i kiedy przestaje się w nim odbijać nie przestaje realnie istnieć. Samo lustro oczywiście nigdy się nie zmienia. Przed wejściem na duchową ścieżkę, pozostajemy w tzw. "nieczystym" stanie samsary, który jest na pierwszy rzut oka zdominowany przez niewiedzę. Kiedy zaangażujemy się w tę ścieżkę, dochodzimy do stanu, gdzie niewiedza i mądrość istnieją równolegle. W końcu, w momencie Oświecenia pozostaje tylko mądrość. Ale podczas całej tej duchowej podróży, pomimo że doświadczamy złudzenia przemiany, natura umysłu nigdy nie ulega jakiejkolwiek zmianie: nie zostaje zniekształcona w wyniku wejścia na ścieżkę, ani udoskonalona w chwili urzeczywistnienia. (...)

Modlitwa do Jeszie Tsodzial
ułożona przez Dziamjanga Khjentse Czökji Lodrö

jingczuk daki tsomo kharczen za
Matko Przestrzeni, pani dakiń, szlachetna pani z rodu Karczen,

dü sum künkhjen pema dziungne kji
Ty, która zebrałaś tajemne skarby Padmakary,

sangdzö düpo deczen tsogjalmar
Znająca przeszłość, teraźniejszość i przyszłość:

solła deb so czoktün ngödrub tsol
Matko Tsodzial, Królowo Wielkiej Błogości, prosimy cię:
obdarz nas swoimi zwyczajnymi i najwyższymi mocami!

=====
Źródło: Lotsawa House. Tłumaczył Jarek Wierny.
=====