Nakpopa (Wyl. nag po pa, sanskr. Kriśnaćarja, pl. Czarnuch) jest jednym ze słynnych osiemdziesięciu czterech mahasiddhów z Indii. Jego głównym mistrzem był Dżalandara, od którego otrzymał tantry Czakrasamwary, Hewadżry i Mahamai. Jednym z uczniów Nakpopy był Tilopa – otrzymał od niego tantrę Mahamai i jogę świadomego snu. W Tybecie istnieje kilka biografii Nakpopy, autorem najdłuższej jest Taranatha z Dżonang, którego uznaje się za reinkarnację tego mahasiddhy.

Danzan Rawdżaa (ur. 1803), znany w Mongolii jako Straszliwy Pijany Władca Gobi, był prawdziwym „człowiekiem renesansu” i poetą, który napisał setki duchowych pieśni po tybetańsku i mongolsku. Został również zapamiętany dzięki swojej operetce pt. Księżycowa Kukułka, którą wystawiano w całej Mongolii do początku XX wieku. Sztuka ta jest często interpretowana jako krytyka cesarskiej obecności Qing (Mandżurów) w Mongolii. Wiele podróżował po Mongolii, wykonując swoje dzieła teatralne, założył także ośrodek buddyjski w Khamariin Khiid na pustyni Gobi. Rawdżaa odszedł krótko po spisaniu ostatnich życzeń. Przekaz ustny na Gobi utrzymuje, że Rawdżaa został uwiedziony i otruty przez kobietę-zabójczynię opłacaną przez Mandżurów. Uświadomiwszy sobie, że został otruty przez kochankę, usiadł i skomponował długi, nieco cyniczny ostatni wiersz zatytułowany Prawo Pani Wszechświata. I tak, kontrowersyjny żywot piątego tulku z Gobi dobiegł ku końcowi w atmosferze nieczystej gry i otrucia.

Wadżrawarahi, Wadżra-Maciora (wł. Wadżra-Locha), to główny żeński jidam szkoły karma kagju. Głowa samicy dzika znajduje się we włosach dakini, którą z tego powodu określa się czasem mianem Wadżrajogini o Dwóch Obliczach. Głowa świni może wyobrażać połączenie mrocznych i jasnych, nieświadomych i świadomych aspektów. Oba są potrzebne, żeby uzyskać moc, jaką reprezentuje ten jidam. Symbolizuje też zwycięstwo nad niewiedzą.

Fragment książki Dzongsara Khjentse Rinpocze pt. „Guru pije burbon?”, która ukaże się jesienią 2018 roku nakładem Fundacji Rogaty Budda:

Wbrew temu, co się powszechnie uważa, sam fakt przyjęcia schronienia u jakiegoś lamy nie musi oznaczać, że ten konkretny lama stał się naszym mistrzem wadżrajany. Jest on po prostu powiernikiem schronienia, podczas gdy mistrz wadżry to funkcja nieporównanie bardziej złożona. Dające się dziś dostrzec zaburzenia w relacji uczeń – guru wynikają po części z faktu, że wielu praktykujących uznaje za swego mistrza wadżry pierwszą lepszą osobę, nie licząc się z konsekwencjami takiej decyzji. Nigdzie w tekstach wadżrajany nie ma mowy o tym, że gdy tylko napotkamy człowieka, który twierdzi, że jest mistrzem wadżrajany, powinniśmy natychmiast uznać go za swego guru i robić wszystko, co nam każe. Takie zachowanie przyniesie jedynie ból, z którym niezwykle ciężko pracować. Lekkomyślność w podobnych kwestiach jest niebezpieczna i głupia niczym wygłodzony pies, który natknąwszy się na byle ochłap mięsa, pożera go w całości (...)

Ustne nauki o mahamudrze (Wielka Pieczęć), udzielone Naropie przez Tilopę nad brzegiem Gangesu, które z sanskrytu na tybetański przełożył Marpa Tłumacz.

Główna linia przekazu mahamudry wywodzi się od Buddy Wadżradhary, poprzez mahasidhów i lamów szkoły kagju: Tilopę, Naropę i Marpę.

Mahamudra dosłownie oznacza "wielki symbol, pieczęć lub gest". Według "Tantry Czakrasamwary", "mu" to mądrość - zrozumienie pustki, "dra" - wolność od samsary, a "maha" to ich nieodzielność. Kiedy następuje urzeczywistnienie pustki i uwolnienie od samsarycznego pomieszania, rzeczywistość staje się największym ze wszystkich symboli, samoistnym symbolem oświeconej natury.

Medytacja mahamudry polega na ciągłej świadomości wszystkiego czego doświadcza się w każdym momencie. Dzięki temu cokolwiek się wydarza staje się częścią ścieżki, a medytacja trwa nieprzerwanie, podczas każdej aktywności. Dzięki temu pojawia się odczucie odsłaniania i odkrywania prawdziwego stanu własnego umysłu i świata. Nie powiększa się zamętu poprzez dążenia do osiągnięcia czegokolwiek, a zamiast tego, akceptuje się rzeczy takimi jakie one są i nie poddaje się rozproszeniu. Wtedy zaciemnienia rozpuszczają się same z siebie. W końcu, nawet same zaciemnienia są uznawane za przejaw oświeconego stanu i nie są traktowane jak przeszkody.

Od samego początku aż do końca, mahamudra jest niczym innym jak chwilą obecną, w której wszystko jest kompletne. Nie ma niczego do zyskania ani do stracenia, dlatego też nie rodzi się nadzieja ani nie pojawia się lęk. Jest to samowyzwolenie "tu i teraz", będące nieuwarunkowaną wielką radością. Umysł staje się w pełni urzeczywistnionym umysłem buddy, całkowicie przebudzonym.