BUDDYZM : Oświecony włóczęga

Praktyki medytacyjne buddyzmu tybetańskiego zwane Wielką Doskonałością (dzogczen) i Wielką Pieczęcią (mahamudra) prowadzą do pierwotnego stanu przejrzystej przytomności, wolnego od gonitwy codziennych myśli oraz  intelektualnych konstrukcji...

Oddanie do guru stanowi esencję i życiodajne soki wadżrajany. Ponieważ nauczyciel wykorzysta wszelkie dostępne mu środki, aby przebudzić nas ze snu niewiedzy, związek z nim będzie wymagał wyzbycia się najgłębszych przekonań i oczekiwań. Dzongsar Dziamjang Khjentse omawia zwłaszcza te aspekty głębokiej relacji z nauczycielem, wokół których narosło szczególnie dużo nieporozumień i udziela praktycznych porad na temat możliwie najlepszego wykorzystania tej drogocennej okazji do duchowej przemiany. Za pomocą opowieści i klasycznych przykładów pokazuje, w jaki sposób podążać ścieżką, mając oczy szeroko otwarte i jak dzięki wyostrzonym władzom krytycznego myślenia ocenić należycie naszego guru nim zdecydujemy się na ostateczny akt bezgranicznego zaufania.

Na przestrzeni dziejów przebudzone istoty wyrażały w spontanicznie śpiewanych wersach, zachwyt stanem, który stał się ich udziałem i który wykracza poza nawykowe, dualistyczne przeżywanie zjawisk. Niniejszy tom, obok pieśni oświecenia, przedstawia rzadkie spojrzenie na linię szangpa kagju, tradycję opartą głównie na nauczaniu dwóch kobiet – jogiń, które żyły w Indiach w X i XI wieku. Linia ta funkcjonowała poza oficjalnymi strukturami, przez wieki przenikając inne szkoły buddyzmu tybetańskiego i stała się zaczynem bezstronnego ruchu rime, który w XIX wieku oparł się na dwóch filarach, dzierżycielach nauk linii szangpa: Dziamjangu Khjentse Łangpo ze szkoły sakja i Dziamgonie Kongtrulu Lodro Thaje ze szkoły karma kagju. Niniejsze kompendium tantrycznych nauk zawiera również krótkie opisy życia każdego poety, historyczny zarys linii oraz zbiór pieśni pochwalnych ułożonych przez Dziamgona Kongtrula Lodro Thaje. To wartościowa lektura, ukazująca różnorodność Dharmy w Tybecie oraz bezstronną zasadę równości wszystkich linii przekazu, których miarą nie są otaczające je instytucje, lecz wcieleni buddowie – istota sukcesji przekazu z umysłu w umysł.