Dylemat mistrza Wschodu w postmodernistycznym świecie. Z Dzongsarem Dziamjangiem Khjentse Rinpocze rozmawia Andrew Cohen.

=====

Bycie buddystą i praktykowanie Dharmy nie ma nic wspólnego z byciem szczęśliwym. Jeśli praktykujesz Dharmę, aby być szczęśliwym, to robisz coś wprost przeciwnego, całkowicie przeciwnego. Oświecenie nie ma nic wspólnego ze szczęściem lub nieszczęściem (...)

Gendyn Rinpocze był wielkim medytującym w szkole kagju buddyzmu tybetańskiego - "Jest jak Milarepa" powiedział kiedyś o nim XVI Karmapa. swego życia spędził na samotnych medytacjach w Himalajach. W latach siedemdziesiątych na prośbę Karmapy udał się na Zachód, aby nauczać tam ludzi zainteresowanych Dharmą. Przez wiele lat, wspólnie z Dzigme Rinpocze, prowadził ośrodek Dhagpo Kagyu Ling we Francji, który jest europejską siedzibą Karmapy. Gendyn Rinpocze zmarł w 1997 roku.

Wywiad z XVII Karmapą Thaye Dordże dla magazynu "TRICYCLE" przeprowadzony latem 2012 roku przez Pamelę Gayle White w ośrodku Karma Migyur Ling w Montchardon we Francji.

Po pierwsze cierpienie jest cenne, ponieważ doświadczając smutku, pozbywamy się dumy. Nie ważne jak bardzo byliśmy aroganccy, czy też protekcjonalni, wielkie cierpienie sprawia, że stajemy się pokorniejsi. Ból spowodowany ciężką chorobą lub utratą ukochanej osoby może być przekształcający, uwrażliwiający i sprawiający, że stajemy się mniej skoncentrowani na sobie.

Gdybyśmy zapytali dlaczego wyzwolenie zależy wyłącznie od nas, otrzymalibyśmy odpowiedź, że jest tak dlatego, że ostateczne szczęście zawarte jest w strumieniu naszych umysłów, co oznacza, że posiadamy wszelkie potrzebne właściwości.

Urzeczywistnienie samej esencji natury buddy jest ostatecznym szczęściem. Tak powiedział Budda. Lecz gdzie znajduje się ta esencja?

Podczas odwiedzin w ośrodku buddyjskim Yeunten Ling, Jego Świątobliwość XIV Dalajlama wypowiedział się na temat roli kobiet.

Padma Lingpa (lub Pema Lingpa) żył w latach 1450-1521, był słynnym nauczycielem buddyzmu i siddhą szkoły njingma buddyzmu tybetańskiego. Uznawany jest za jednego z pięciu wielkich tertonów, odkrywców duchowych skarbów pozostawionych przez Guru Rinpocze. Padma Lingpa jest szczególnie ważną postacią w buddyjskiej tradycji królestwa Bhutanu. Uchodzi za opiekuna tego kraju. Zarówno w klasz­torach, jak i wśród zwykłej ludności opowiada się wiele historii o śmiałych, bohaterskich czynach Pema Lingpy, mówiących jak odkrywał termy lub prze­ciw­stawiał się scep­tykom. Termy odkryte przez Pema Lingpę tworzą aż do dziś w większości pod­stawy prak­tyki bud­dyj­skiej w Bhutanie. Obecna rodzina królew­ska, jak rów­nież król Bhutanu to potom­kowie Pema Lingpy. Był nim rów­nież VI Dalaj­lama. Trzy główne emanacje ciała, mowy i umysłu Pema Lingpy kon­tynuują roz­po­wszech­nianie tej znamienitej linii w Bhutanie, a dzięki Gang­ten­gowi Tulku Rin­pocze, obec­nej emanacji ciała Pema Lingpy — rów­nież na Zachodzie (...)

Na zdjęciu: Matthieu Ricard z profesorem Richardem Davidsonem, dyrektorem Waisman Lab for Brain Imaging and Behavior, tuż przed rozpoczęciem testów EEG.

=====

Każdy z nas, nagle przestraszony, unosi ramiona i zamyka oczy. Naczynia krwionośne zwężają się a puls przyspiesza. Odruch przestrachu jest zjawiskiem dobrze udokumentowanym; jedno z pierwszych badań na ten temat opublikowane zostało w roku 1939, a na temat samego odruchu napisano nawet całą książkę (...)

Szacunek musi być wzajemny. Nikt nie może żądać, aby zasady wyznawanej przez niego religii były przestrzegane bez względu na koszt przez wszystkich, a własna nietolerancja wobec przekonań innych ludzi i popełnianie aktów przemocy były uzasadnione, kiedy sam poczuje się obrażony. Aby korzystać z podstawowych swobód zapisanych w „Powszechnej deklaracji praw człowieka”, nie możemy pozwolić, by zniewolił nas jakikolwiek dogmat. Każdy z nas powinien mieć swobodę podążania własną intelektualną lub duchową ścieżką, jednocześnie akceptując wybory innych ludzi w tej dziedzinie, niezależnie od tego, czy są one związane z religią, czy oparte na przekonaniach ateistycznych (...)

Wielu ludzi jest przywiązanych do swojej szczególnej tradycji religijnej czy teoretycznej wiedzy, tak że kiedy zaczynają uczyć się zasady całkowitej pierwotnej doskonałości (Ati Dzogpa Czenpo), podejrzewają, że nauki te mogą być niezgodne z ich przekonaniami, albo że zmienią ich w „wyznawców” dzogczen. Jednakże trzeba zrozumieć, że głównym celem tych nauk jest dostarczenie nam wyjątkowej metody uzyskania precyzyjnego doświadczenia i urzeczywistnienia nieskończonej pierwotnej potencjalności samoistnej doskonałości, obecnej w każdym z nas. A także uświadomienie nam, że jesteśmy całkowitymi ignorantami jeżeli chodzi o nasz pierwotny stan i że pozostajemy całkowicie zniewoleni przez dualizm nadziei i strachu, przez nasze postawy i uprzedzenia, a nauki te umożliwiają nam wyzwolenie się z tej klatki dualizmu. Nie oznacza to w żadnym wypadku dodawania nowej klatki systemu dzogczen do głęboko zakorzenionego dualizmu, który już w nas istnieje. Dlatego też nie ma żadnego powodu do jakichkolwiek obaw (...)

Linia guru wywodzi się od kogoś zwanego Wadżradharą lub Samantabhadrą. Nasi mistrzowie mówią, że jest on naszym własnym umysłem, naturą naszego własnego umysłu. Znaczy to, że jeśli sięgniemy źródeł linii wracamy do własnego umysłu, esencji nas samych. Guru nie jest jakimś wszechmocnym sponsorem, któremu jesteśmy winni posłuszeństwo i uwielbienie. Najważniejsze to zrozumieć, że guru wyraża naszą własną naturę buddy (...)

Możemy mieć jednego, wielu, albo jednego głównego i kilku innych rdzennych nauczycieli. Istnieje przypowieść o dwóch lamach, z których jeden otrzymywał nauki od każdego nauczyciela jakiego zdołał odszukać, drugi w ciągu całego swojego życia otrzymał nauki jedynie od trzech nauczycieli. Uczeń zapytał mistrza jak jest lepiej - mieć wielu nauczycieli, czy zaledwie kilku? Mistrz powiedział, że jeśli jesteś początkujący, masz wiele emocji i osądów, lepiej jest mieć niewielu nauczycieli. Łatwiej jest utrzymywać dobre relacje z kilkoma nauczycielami, do których posiada się zaufanie, wiarę i skoncentrować się na praktykowaniu ich nauk. Jeśli jednak posiadasz silne oddanie i czystą percepcję, wtedy lepiej jest otrzymywać nauki od każdego napotkanego nauczyciela, ponieważ nie będziesz mieć problemów w utrzymywaniu dobrej relacji z nimi i zachowaniem swoich samaja, tajemnych związków. W ten sposób pożytek przyniesie ci każdy kogo spotkasz, i od kogo otrzymasz nauki (...)

Lama Dziampa Thaje jest z urodzenia Anglikiem i praktykuje buddyzm od 1973 roku. Mieszka i naucza Dharmy w Anglii w ośrodkach Dechen Community. Jest żonaty i ma czworo dzieci. Naucza w linii tybetańskich szkół sakja oraz kagju. Miał ponad trzydziestu nauczycieli min. Sakja Trizin Rinpocze, Dilgo Khjentse Rinpocze, XVI Karmapa, Karma Thinlej Rinpocze, Kalu Rinpocze, Dudziom Rinpocze. Więcej informacji na Wikipedii: Lama Jampa Thaye i na jego stronie lamajampa.org  - jego wspomnienia o XVI Karmapie znajdziecie w książce "Promienne współczucie".

Maitripa (1007–1077) – mistrz wadżrajany z Indii. W młodości był studentem na uniwersytetach buddyjskich Nalanda i Wikramaśila, ale porzucił studia dla praktyk tantrycznych. Był uczniem jogina Śawaripy, który przekazał mu m.in. najwyższe nauki buddyjskiej tantry – mahamudrę. Razem z Naropą był nauczycielem Marpy, założyciela szkoły kagju w Tybecie, i wprowadził go w mahamudrę. W poniższej pieśni wskazuje na nierozdzielność siunjaty i zjawisk, którą można urzeczywistnić dzięki praktykowaniu ustnych wyjaśnień otrzymanych od guru (...)

XVI Gjalwa Karmapa - Rangdziung Rigpe Dordże (1924-1981) był jednym z największych mistrzów medytacji naszych czasów. Karmapa jest zwierzchnikiem tradycji karma kagju buddyzmu tybetańskiego. Został przepowiedziany przez Buddę Siakjamuniego i Guru Rinpocze jako pierwsza świadomie odradzająca się istota w Tybecie. W naszej księgarni znajdziecie pierwszy tom biografii XVI Karmapy "Promienne współczucie", a w poniższym wpisie na blogu pieśń oświecenia ułożoną przez Karmapę...

Fragment wstępu Dzongsara Khjentse do autobiografii Dilgo Khjentse Rinpocze "Lśniący Księżyc":

Myśląc o czasie, który spędziłem z Dilgo Khjentse Rinpocze, wciąż bardzo wyraźnie widzę oczami wyobraźni coś, czego prawdopodobnie już nigdy w życiu nie zobaczę – nieprzerwany strumień ludzi wywodzących się z różnych linii przekazu i ze wszystkich warstw społecznych, który dzień w dzień płynął przez jego pokój. Oczywiście znałem wielu mistrzów, których odwiedzali uczniowie tej samej linii, ale nigdy nie spotkałem nauczyciela, do którego przychodziliby reprezentanci wszelkich możliwych szkół. Po cóż przychodzili, jeśli nie po Dharmę? Dla mnie był to dowód na to, że wszyscy oni całkowicie ufali Dilgo Khjentse Rinpocze. Jego uczniami było wielu szanowanych dziś mistrzów, takich jak Jego Świątobliwość XIV Dalajlama albo nieżyjący już Dziamjang Khjentse Czieki Lodro, będący zarazem jego nauczycielem (...)

Więcej o Dilgo Khjentse Rinpocze na Wikipedii >>>

Oficjalna strona Dilgo Khyentse Fellowship >>>

Polecamy biografię Dilgo Khjentse Rinpocze "Lśniący Księżyc".

=====

Pierwotna mądrość

Kiedy patrzysz na potężną górę,
Pamiętaj o wewnętrznym poglądzie;
Pogląd jest umysłem mistrza,
Nieoddzielnym od twojej własnej natury (...)

Guru Rinpocze (Padmasambhawa, Guru Pema; ok. 730-810) – wielki mahasiddha urodzony w królestwie Oddijana, które znajdowało się na terenie obecnego Pakistanu. W VIII wieku przeniósł pełen przekaz buddyzmu do Tybetu i Bhutanu, a zwłaszcza nauki wadżrajany. Nauki te są podwaliną obecnej szkoły njingma buddyzmu tybetańskiego. Wspólnie ze swoją partnerką Jeszie Tsogjal zebrał i ukrył dla przyszłych pokoleń liczne nauki, znane jako termy. Więcej informacji na Wikipedii.

Autor obrazu: Jonathan Weber

OM MANI PEME HUNG

Oby wszystkie czujące istoty były szczęśliwe i tworzyły przyczyny szczęścia.

Oby były wolne od cierpienia i tworzenia przyczyn cierpienia.

Oby odnalazły to szlachetne szczęście, którego nigdy nie dotyka cierpienie.

Oby stały się bezstronnym, wszechogarniającym współczuciem, pozbawionym pospolitej stronniczości wobec przyjaciół i wrogów.


Więcej na Wikipedii - Budda Współczucia.

"Jest on jak Milarepa" powiedział J.Ś. XVI Karmapa o Gendynie Rinpocze (1918-1997), lamie który większość swego życia spędził na samotnych medytacjach w Himalajach. W latach siedemdziesiątych na prośbę Karmapy udał się na Zachód, aby nauczać tam ludzi zainteresowanych Dharmą. Przez wiele lat prowadził ośrodek Dhagpo Kagyu Ling we Francji, która jest główną siedzibą Karmapy w Europie. W Polsce ukazały się jego dwie książki "Praca z emocjami" oraz "Mahamudra", a wkrótce nakładem Fundacji Rogaty Budda ukaże się trzecia pt. "Po prostu sobie odpuść".